Verhaal: Choises to make (2)

Deze keer komt het vervolgverhaal (voor degene die het volgen, als die er uberhaupt zijn hihi) wat sneller achter elkaar, omdat het een echt decemberverhaal is. Hier komt deel 2 van mijn zelfgeschreven (schaamschaam) verhaal: Choises to make.. Vind hier deel 1 van het verhaal, dus die eerst lezen!
laat me weten wat je er van vindt! (sorry ik blijf doorzeuren..)

Choises to make, deel 2.

Alice geniet met volle teugen van het heerlijke winterweer terwijl ze een wandeling door het bos maakt. De frisse wind in haar gezicht zorgt voor rode blosjes op haar wangen. Ze groet iedereen zo vriendelijk als ze maar kan, haar moeder zei altijd; ‘Laat iedereen mee genieten met je goede bui, maar stop je kwade bui ver in een hoekje.’ Alice betrapt zich er regelmatig op dat ze veel aan de uitspraken van haar moeder moet denken. Wat een wijsheid had die vrouw toch! Maar zoals haar moeder zelf ook eens tegen haar zei (zie je wel, daar ga ik weer): ‘Leer van anderen, maar gebruik ze alleen om je eigen wijsheid te helpen ontwikkelen’. Alice beseft dat ze zelfstandiger moet gaan worden, ze is immers al 25, maar dat ze daarvoor best de uitspraken van haar moeder mag gebruiken. Ze blijft even staan om een roodborstje te zien rond hupsen, om vervolgens een paar sneeuwvlokjes op het mos te bestuderen. Mensen beschuldigen haar er vaak van dat ze in een droomwereld leeft en misschien is dat ook wel zo. Ik leef liever in een droomwereld dan dat ik niet optimaal geniet van alles wat het leven mij geeft. Jammer genoeg ziet ze daar het centrum van Towerfalls al verschijnen en het duurt niet lang voor ze haar auto bereikt. Ze heeft zin in vandaag, want ze is van plan om op haar welverdiende vrije dag naar de kerstmarkt in Peanutty te gaan. Wat geweldig dat het kerstplaatje nu helemaal compleet is met deze sneeuw! Met een grote glimlach en gezonde blosjes op de wangen rijdt ze voorzichtig weg, op weg naar Peanutty.

Verschrikkelijk rotweer! Wedden dat ik zometeen ook nog in de file sta omdat niemand normaal het gaspedaal in kan drukken? Scheldend en foeterend rijdt Joyce met 30 km/u op de autoweg. En wij maar belasting betalen, terwijl de overheid er niet eens voor zorgt dat de wegen sneeuwvrij zijn! En ze drukt nog eens op de claxon terwijl ze een poging doet om het tergend langzaam rijdende vrouwtje voor haar in te halen. Ze gunt die vrouw, wie het ook mag zijn, geen blik waardig; moet ze maar normaal rijden! Eindelijk is de weg voor haar vrij en kan ze een beetje opschieten. Als Kelly eens wist hoeveel moeite ik moet doen om achter haar aan te kunnen lopen op de kerstmarkt, zou ze de volgende keer wel drie keer nadenken voordat ze me nog eens wat vraagt! A hoewel, nadenken is niet bepaald Kelly’s sterkste kant. Joyce heeft een hekel aan de auto en ze weet heel goed waarom. Alle ellende begon met een auto. Als die rotauto er niet was geweest en als haar ouders niet zo dom waren geweest om met stormachtig weer in de auto te stappen, was haar hele leven anders gelopen. Ík kan er niets aan doen dat ik zo’n leven heb. Vóór het ongeluk had ik misschien nog een kans gehad om er iets van te maken, maar onze vader heeft alles verpest. En ook Alice heeft het laatste jaar helemaal niets meer van haar laten horen. Het zal me niet verbazen als de kerstkaart dit jaar ook uitblijft, zowel van Alice, als van vader.
Joyce moet wel toegeven dat zij Alice en haar vader nog nooit een kaart heeft gestuurd en dat ze nog maar één van de vele brieven van Alice heeft beantwoord. In die brief heeft ze al haar frustratie, woede en verdriet voor de laatste keer er uit gegooit, om haar emoties daarna bewust op slot te draaien. En Alice bleef maar doorgaan met brieven sturen, alsof ze niet begreep dat Joyce ze niet kon en wilde beantwoorden. Ze had alles van vroeger en haar emoties achter slot en grendel gezet, en de sleutel ver weg gegooid. Joyce wil geen contacten meer die zo diep kunnen komen om bij de sleutel te kunnen. Joyce bedenkt gelukkig net op tijd dat de auto voor haar veel langzamer rijdt dan zij en ze kan nog net op tijd remmen. Ik had er ook niet van opgekeken als met mij precies hetzelfde was gebeurd als met moeder…



‘Toet-toet!’ Geschrokken richt Alice haar aandacht weer op de weg. Stom van me, dat ik zo op het landschap aan het letten ben, terwijl het zulk gevaarlijk weer is! Het toeterende geluid kwam van een passerende auto, die het blijkbaar niet zo op prijs stelt dat ze zo langzaam rijdt. Alice wil gebaren dat ze haar verontschuldigingen wil aanbieden, maar de vrouw achter het stuur kijkt strak voor zich uit. Alice schrikt: dat gezicht, die contouren, die blik: het komt haar allemaal zo bekend voor! Alice, aandacht op de weg! Ik verbeeld het me maar, het is veel te lang geleden dat ik haar heb gezien en bovendien zat er ijs op het autoraam. Ik heb me vast vergist, het is onmogelijk dat ik haar nu nog zou herkennen na al die jaren. Alice let weer op het verkeer, want als er iemand is die weet hoe gevaarlijk autorijden is, is zij het wel! Ze voelt dat het verdriet weer opkomt en ze laat het toe. Ze heeft lang geleden al besloten dat ze niemand de schuld zou geven van de ellende die er door het verschrikkelijke ongeluk in haar leven kwam. Maar toch, de hele situatie heeft haar gevormd en gemaakt tot wie ze nu is; een sterke jongedame, met een veelbelovende toekomst voor haar. En hoe moeilijk het ook was en is, ze heeft geleerd om haar vader en haar pleegouders te vergeven. Ze hebben allemaal hun best gedaan en daar ben ik ze ontzettend dankbaar voor. Haar moeder heeft Joyce en Alice al vroeg geleerd dat niet vergeven plaats maakt voor bitterheid en vergeving plaats maakt voor genezing. Die les hebben ze allebei goed in de oren geknoopt, maar het doet Alice pijn om te weten dat Joyce niet dezelfde keuze’s heeft gemaakt, zo bleek uit haar eerste en laatste brief. Ik snap volkomen de gevoelens die Joyce in die brief geuit heeft, ik heb ze immers ook allemaal gehad. Ik had het haar alleen ook zo erg gegund om andere keuze’s te maken, om anders met de hele situatie om te gaan. Maar ik zal de haar keuze ook moeten accepteren en haar de ruimte moeten geven om zich zelf te kunnen zijn. Ze heeft me door nooit te antwoorden duidelijk gemaakt dat ze die ruimte nodig heeft, dus zal ik die aan haar geven. Ze zal alleen niet van mijn kerstkaarten afkomen, dat is immers een echt familiefeest. Alice veegde de traan die over haar wang loopt weg en gaat iets harder rijden. Ze heeft er zin in, want ze zag het bordje Peanutty al opkomen…

-wordt vervolgd, volgende keer deel 3 en misschien al wel het slot!-

Ik weet dat dit een redelijk lang stuk is, maar het hoort echt bij elkaar :)

Love,, Eline