Hallo allemaal,
Deel 4 alweer van mijn verhaal... Begin bij deel 1, 2 en 3, je kunt die opzoeken via thema's (hiernaast) en dan op 'verhalen' klikken... Een reactie zou super zijn!
Het meisje en ik, deel 4:
Ook al was ze steeds vaker van huis, voordat ze ging slapen, kroop ze stiekem uit haar raam. Lenig dat ze was, sprong ze op mijn sterke tak en keek ze liggend naar de sterrenhemel. Ze vertelde mij zacht wat ze beleeft had die dag, wat ze leuk vond en wat niet, wat haar verdrietig had gemaakt, en wat haar blij maakte. Ze stelde al haar vragen aan mij, ook al kon ik niet antwoorden, nadat ze een tijdje naar de lucht had gestaard, leek ze zelf het antwoord al gevonden te hebben. Ik kwam zo te weten dat ze al op de ‘’grote school’’ zat, en dat de mensen daar heel anders waren. Ik kwam er achter dat ze een jongen had leren kennen die precies zoals haar was. Hij droomde ook graag, maakte zich ook zorgen om ons, en bovendien was hij, volgens haar, erg mooi. En hij was erg grappig, daar kwam ik wel achter. Een keer moest ik zo hard lachen om een van haar verhalen over hem, dat mijn takken ervan begonnen te schudden en ze er bijna uitviel. Gelukkig heb ik meer takken dan alleen die ene dicht bij het raam.
Ze vertelde op een keer dat ze ‘’verkering’’ had met de jongen, en dat ze hopeloos ‘’verliefd’’ op hem was. Geen idee wat dat betekent.
Zo gingen we samen verder, zij en ik, ik en zij, samen, wij.
Ze bleef maar groeien en haar verhalen veranderden. Maar ze bleef iedere avond me trouw bezoeken, vertelde de verhalen over ‘haar’ jongen, die ze nog steeds zo lief vond. Toen ze zei dat ze vond dat ik haar troost bood was ik apetrots. Ze zei ook een keer dat ze de jongen vertelt had dat ze met mij praatte en dat hij het helemaal niet raar vond. En ze staarde met een gelukkige blik naar mijn haarbos. En ze zei meerdere keren dat ze haar ouders niet meer kon uitstaan en dat ze het liefste weg wou. Maar dat deed ze niet, want ze wist dat ze mij niet mee zou kunnen nemen. Toch kwam er een avond dat ze haar lange armen om mijn inmiddels dikke stam sloeg en zei dat ze ‘’ op haar zelf ging wonen’’. Ik kwam er achter dat dat betekende dat ze 5 ‘dagen’ in de ‘week’ van huis weg ging om ergens ander naar de ‘grootste school’ te gaan. Maar ze bleef 2 dagen thuis, omdat ze, zoals ze zei, het anders niet uit zo houden zonder mij. Ik wiegde mijn takken, ten teken dat ik het begrepen had en dat ik het goed vond. En wonder boven wonder, dat was ook zo. Ik wist dat ze aan me zou blijven denken en dat ze me niet zou vergeten. Ik wist dat ze zodra het kon, weer thuis zou blijven om bij mij te zijn. Ik hielp haar voor de laatste keer naar binnen, en zag voor de laatste keer op een vrijdag, hoe ze haar pyjama aan deed en zich klaar maakte voor de slaap.
Ook al zag ik haar nu minder, ik was niet eenzaam. Mijn hoofd zat vol met de herinneringen, met de verhalen van en over haar. Dagen lang stond ik te dromen over hoe ze het op de grootste school zou hebben, over haar mooie hoofdje, over haar lieve uitstraling, over haar bezorgdheid, over haar grappige verhalen, over alle dingen die ze me verteld had. De enige momenten waarop ik haar mistte, was wanneer ik weer pijn in m’n knoppen en m’n begroeiing had, omdat de dagen met elkaar overhoop lagen. Normaal aaide ze dan mijn schors, m’n begroeiing, m’n halve bloemen, en fluisterde ze dat het wel goed kwam. Dat ze actie hadden gevoerd om voor ons. Dat ze weer met de veroorzakers hadden gepraat. Maar toen was ze er niet, en moest ik mezelf redden, mezelf er doorheen praten. Op die momenten wist ik weer waarom ik zo dol op haar was, waarom ik haar nodig had.
Gelukkig duurde het niet lang. Op een zaterdag, zo vroeg dat ze waarschijnlijk tegelijk met de zon uit bed gestapt was, sprong ze op m’n tak en jubelde dat ze ‘geslaagd’ was! Ze riep dat ze nu niet meer naar de grootste school hoefde en dat ze zelfs al een ‘baan’ gevonden had! Ze schaterde van het lachen toen ze zei dat ze nu ‘geld’ verdiende met het uitleggen over de verwarring die er bij ons was. Dat ze nu de hele dag door mensen kon vertellen dat wij pijn leden en wat ze er aan kunnen doen. En ik was blij. Nee, niet blij, ik was dolblij, dolgelukkig, dat ‘mijn’ kleine meisje, was uitgegroeid tot een prachtige vrouw in bloei, waarvan ik wist dat ze na de bloei veel vruchten zou krijgen. Toen kwam het mooiste nieuws… ze kwam tijdelijk weer thuis wonen, totdat ze zelf een huis gevonden had. Ik was zo gelukkig over het eerste deel dat ze weer thuis kwam, dat ik vergat dat het maar voor even zou zijn, maar ik kon mijn geluk niet op, mijn meisje was er weer!
--wordt vervolgd, sterker nog, de volgende keer komt het slot!--
Love,, Eline
Ik (en 3 anderen natuurlijk) werden gevraagd om een presentatie te houden afgelopen donderdag, en vandaag kreeg ik te horen dat ik dus naar KENIA mag om daar foto's te maken en in Nederland als een soort ambassadeur actie te voeren voor Edukans Going Global! Edukans zorgt ervoor dat kinderen in derde wereld landen ook onderwijs en ontwikkelingsmogelijkheden hebben, echt een GOED doel dus!
