Avontuur: inbreken in m'n eigen huis.

Wat een avontuur en wat een domme actie heb ik vanochtend beleefd. Niet veel mensen kunnen zegen dat ze hebben ingebroken in hun eigen huis, maar ik vanaf nu wel!

Het is mooi weer, ik hoef pas om 11 uur op school te zijn, dus ik ga lopend naar school. Doe de achterdeur op slot, laat de sleutel in het slot, loop naar buiten en trek de voordeur achter me dicht. Zonnebril op, muziekoortjes in en op naar school. Nog geen 5 meter verder besef ik wat ik gedaan heb. Ik heb geen sleutel meegenomen. Great. Ik kan m'n huis dus niet meer in. Op het zelfde moment krijg ik een smsje van Marleen dat het uur niet doorgaat en dat ik pas om 12 uur op school hoef te verschijnen. Ik loop dus met lood in m'n schoenen weer terug naar huis. Daar aangekomen gaat het creatieve deel van m'n hersenen aan het werk. Voor ieder probleem is immers een oplossing. Dan zie ik dat mijn raam open staat, er is alleen 1 probleem; mijn slaapkamerraam is 10 meter boven mij, en ik ben geen kangaroe. Maar gelukkig herinner ik me dat onze buurt een trap heeft die iedereen mag gebruiken en er begint een plan in m'n hoofd te vormen. De eerste tegenslag komt echter al als ik dat enorme gevaarte van een trap van de hengels probeer te halen. Natuurlijk is 'ie loodzwaar, ik had niet anders verwacht. Ik hoor wat buurmannen in de tuin praten, maar vastbesloten sjouw ik dat ding in m'n eentje naar onze tuin. Dit moet en zal me lukken! Nadat ik de hele buurt heb wakker gebonkt en onze tuin zowat heb omgespit met de trap, heb ik het gevaarte eindelijk tegen de muur aan. Nu begint het. Bibberend kom ik stapje voor stapje steeds dichter naar mijn openstaande raam, en steeds verder van de veilige vaste grond onder me. Na 8 meter houdt de trap op, fantastisch. Maar ik laat me niet uit het veld slaan, ik sla m'n handen om m'n vensterbank en trek mezelf omhoog. (girlpowerrrr) Daar bungel ik dan; 10 meter boven de grond, half in m'n kamer, half er nog buiten, met alleen m'n grote teen nog op de wiebelende trap onder me. Ik krijg spontaan spijt dat ik vanochtend een kort jurkje aan heb getrokken, de hele buurt kan nu mijn prachtige billen bewonderen. Maar goed, nog even doorzetten! Ik gooi mezelf over de vensterbank, beland plat met m'n gezicht op de grond van m'n kamer, en haal me open aan de scherpe rand van het raam. Maar het is gelukt: ik ben binnen! Wat heb ik mezelf uitgelachen... Maar good heavens, wat was dat doodeng! Never again!