PWW: Weg met de sociale bullshit

 -Sommige mensen gaan boksen als ze gefrustreerd zijn, ik ga schrijven. Ik ram al mijn frustratie weg op het toetsenbord van mijn laptop. De eerste anderhalve bladzijde is meestal niet te gebruiken, veelste fel en veelste rauw. Dat verdwijnt in de onbekendheid van de backspace-knop. De tekst die daarna komt wordt steeds genuanceerder en geschikter voor de openbaarheid. Hoewel ik al heel veel verwijderd en aangepast heb, zie je ook in deze 'column' dat het eerst een beetje fel is (niet alles hoeft zoetsappig) en daarna wat genuanceerder wordt. Enjoy!-

-------------------------------------------------

Weg met de sociale bullshit

-------------------------------------------------

“Alles goed?” volgt automatisch de groet. 

Welke betekenis heeft deze vraag nog als men niet een echt antwoord verwacht?

De vraag zelf is eigenlijk al belachelijk, er is geen mens op deze wereld wiens leven zo perfect is dat alles, werkelijk alles, goed gaat. Dat deze standaard vraag niet uit echte belangstelling wordt gesteld lijkt me duidelijk, net als de totaal nutteloze gesprekjes die ik vaak op straat hoor.

 “Hey, lang niet gezien!
 “Hey! Ja ik jou ook niet, alles goed?”
“Ja zeker, met jou?”
 “Ja ook, lekker druk, maar voor de rest zijn gangetje. We moeten snel maar weer eens wat afspreken!”
“ja lijkt me leuk. Ik spreek je!”
 “Is goed, tot snel!” 

Wat schieten we hier nou mee op? 

Je vraagt hoe het gaat, maar luistert niet naar het antwoord. 

Je zegt dat we snel een afspraak moeten maken, maar neemt niet de moeite om het initiatief te nemen. Iemand geeft aanleiding voor een gesprek, maar je bent de druk om er op in te gaan.

 We noemen ons sociale wezens, maar soms twijfel ik er sterk aan of deze sociale onzin niet puur uit gewoontes en eigenbelang voort komt.

Zo’n 10 tot 13 duizend mensen in ons land zijn doof of zwaar slechthorend. 

Zo’n 1 op de 12 mensen hebben problemen met horen.

  Ik schat dat zo’n 9 van de 10 mensen problemen hebben met luisteren. 

Mensen kunnen nog zo goed horen, maar de kunst van het luisteren vergeten.

 Mensen willen liever hun eigen verhaal kwijt, dan dat ze naar andermans verhaal luisteren.
Je eigen verhaal kwijt kunnen, dat lijkt het doel en de drang van sommige mensen. Deze mensen hebben een goede neus voor een luisterend oor. Als ze deze zeldzaamheid vinden, klampen ze zich aan het oor vast en storten al hun opgekropte verhalen erin. De mensen die aan de luisterende oren vastzitten worden nauwelijks opgemerkt, ze worden meegesleurd in de verhalenstroom, vastgestrikt door de vele woorden. Ontsnappen kunnen ze niet meer, hun pogingen tot ontsnapping worden niet eens opgemerkt. De vertelpersoon ziet de luisterpersoon niet eens, de luisterpersoon zit volledig verstopt achter zijn grote luisterende oor. Iedere druppel van acceptatie en onverdeelde aandacht wordt tijdens hun verhaal uit de luisterpersonen geperst. Als de relaas voorbij is, wordt de luisterpersoon achtergelaten, leeg en compleet uitgeput.

Misschien is dit beeld een beetje overdreven. Misschien is dit beeld alleen van toepassing op een heel klein groepje mensen, die vaak hele goede redenen hebben dat ze hun verhaal kwijt willen. Vaak komt deze drang voort uit een gebroken hart, beschadigde persoonlijkheid en een verdrietig levensverhaal, een verhaal dat niemand schijnt te willen horen.

Maar ik denk niet dat het overdreven is dat ik ervan overtuigd ben dat er teveel mensen leven die teveel willen vertellen, en te weinig mensen leven die bereid zijn om te luisteren.

Luisteren verschilt van horen, zien verschilt van kijken, net zoals een peer van een appel verschilt en een kat van een hond. 

Horen kan bijna iedereen, luisteren kunnen maar weinigen.

Kijken kan bijna iedereen, zien kunnen maar weinigen.

Horen betekent wachten tot iemand klaar is met zijn verhaal in een gesprek, om vervolgens verder te kunnen met je eigen verhaal. 

Luisteren betekent oprecht belangstelling hebben en tonen. Aandacht hebben voor hetgene wat iemand verteld, vragen stellen als iets niet duidelijk is, doorvragen om tot de kern te komen en zorgen dat je iemand beter leert kennen door het gesprek heen. 

Kijken betekent vlug je blik ergens op werpen, genoegen nemen met een eerste indruk, niet verder gaan dan de oppervlakte van de buitenkant. 

Zien is iemands hart willen vinden door de ramen van de ogen, acht slaan op signalen en lichaamstaal, mensen opmerken die niemand anders opmerkt.

Zien is het onzichtbare opmerken.

Het is mijn verlangen dat mensen weer leren te luisteren, leren te zien.

 Mijn verlangen is dat men zijn oren en ogen meer zal gebruiken dan zijn mond. Mijn verlangen is dat mensen leren te communiceren, ervaren wat de echte betekenis van hartscontact is en gesprekken niet langer als een sociale gewoonte of lastige verplichting zullen zien, maar als een middel om een uniek persoon te leren kennen. 

Mijn verlangen is dat mensen hun blik eens van zichzelf af zullen halen, om de ander in de ogen te kijken.

Oogcontact maakt hartscontact, in de ogen ligt de wereld van het karakter verborgen.

Een verlangen dat zich allereerst in mijn eigen leven zal moeten afspelen. 

Dus kijk ik op en richt ik mijn ogen op jou. 

Dus houd ik mijn mond en spits mijn oren voor jouw verhaal. 

Dus stop ik te denken dat de hele wereld om mij draait en geef jou mijn aandacht en oprechte belangstelling. 

Wat heb jij mij te vertellen? Wat is jouw verhaal? Welke werelden liggen verscholen in jouw ogen? Welk hart zit er achter jouw oppervlakte?

©ElineMillenaar