Winter en ik

Ik heb een haat-liefde-verhouding met Winter.



Ik haat Winter als ik naar huis fiets, en haar snijdende vrieskou door m'n dikke kleding m'n huid vindt.
Ik houd van Winter als ik eenmaal thuis ben, en ik, onder het genot van de warmte van m'n thee en van m'n geliefde verwarming, de witte sneeuwwereld kan bewonderen.
Ik haat Winter als ik moeizaam door de sneeuw ploeg, en glibberend en glijdend me nog net staande kan houden.
Ik hou van Winter als ik het maanlicht weerspiegeld zie in de sneeuwkristallen, die glinsteren alsof ze de sterrenhemel boven hen willen nadoen.
Ik haat Winter als ik na majot, legging, broek, joggingbroek, hempje, t-shirt, vestje, trui, sjaal, poncho, sloffen, 3 sokken, kruik en fleecedeken nog steeds bevries in m'n eigen huis. (ja, ik ben een koukleum en ja, dit was overdreven.)
Ik hou van Winter als ik al die lagen aantrek om samen met m'n camera de prachtige bevroren wereld kan vastleggen.

Sneeuw lijkt rust te brengen. Alle schreeuwerige kleuren worden bedekt met een dikke, witte laag.
Alle auto's en hun bestuurders blijven liever thuis. De mensen die zich naar buiten wagen met min 15 graden, doen dat om te genieten van de witte wonderwereld. Sneeuw brengt me tot rust.

Op het ijs lijken mensen te ontdooien. Het park wordt door een aantal lieve mensen met sneeuwscheppen omgetoverd in een ware ijsbaan. Kinderen op sleeen, kinderen met sneeuwballen ("NIET OP MIJ GOOIEN!"), mannen die met 2 handen op de rug met lange halen vooruit komen en complete gezinnen die wiebelend hun eerste 'stapjes' op het ijs zetten.

Een echte winter is leuk en mooi, maar na een paar dagen vind ik de kou wel weer mooi geweest. Ik heb liever 40 graden boven nul, dan een paar graden eronder!

Dus lieve mevrouw Kou en lieve meneer Winter, bedankt voor wat je gebracht hebt, maar je mag nu wel weer gaan.
Lieve Lente, je bent welkom!