PWW: Fotoboek

Ik blader door het fotoboek,

Zie gezichten die ik eens was,

Momenten die ik eens beleefde,

Mensen die ik eens kende,

Levens die ik eens leefde.

Achter iedere foto een wereld van herinneringen…

Kleine babyvoetjes,

Op ontdekkingsreis vol verwondering,

Doorkomende tandjes,

Veelvuldig gezien in een stralende lach,

Zoekende handjes met nauwkeurige vingertjes,

Vaak te vinden in de sterke handen van haar Papa

Sprankelende oogjes,

Onbezorgde jeugd, toekomst vol dromen weerspiegeld.

 

Jij ziet een broertje en een zusje.

Ik zie lieve Joram, mijn liefste broertje, met wie ik mijn hele jeugd gedeeld heb.

Ik herinner me de ontelbare spelletjes die we speelden,

de hutten die we bouwden,

de knikkers, knuffels, beeldjes, dieren, stokjes, pennen, die de onderwerpen werden in onze verzonnen situaties,

de zelfbedachte verhalen die we uitspeelden

en de werelden die we in fantasie schiepen.

Ik lach om de humor die we deelden, de grapjes die wij alleen snapten.

Ik weet hoe we opgroeiden en veranderden, hoe onze band met ieder jaar sterker en hechter werd.

Jij ziet twee meisjes ingesmeerd met modder.

Ik ruik nog steeds de modder die we op onze huid smeerde.

Ik hoor nog steeds ons besluit dat  we net zo bruin zouden worden als de kindjes in Afrika.

Ik zie m’n mama nog fronzen met een glimlach op haar lippen als ik en m’n vakantie vriendinnetje haar stralend vertellen dat we nu wel onze gewilde, maar verboden douche móeten nemen.

Ik voel nog steeds het ijskoude beekwater die ons duidelijk maakte dat mama toch niet zo makkelijk over te halen was.

 Jij ziet een gewoon gezin in bed liggen.

Ik zie twee schaterlachende hummeltjes, die samen met mama de stofjes in het licht proberen te vangen. Ik ruik nog steeds de vertrouwde geur van de ‘grote zolder’ met het ‘grote bed’ van papa en mama. Ik herinner me de vele ochtenden dat ik in dat grote bed kroop en de nerven van het houten plafond gebruikte voor de spelletjes in m’n hoofd, totdat mama wakker werd, of papa zijn boek uithad.

Jij ziet een schattig stelletje verkleed als bruid en bruidegom.

Ik zie Elmar en onze vaste overtuiging dat we later zouden trouwen en op een boerderij met 2 paarden, een hond, 3 katten en 4 cavia’s zouden gaan wonen.

Ik voel weer de frustratie als oma glimlachend vroeg hoe het met m’n vriendje ging.

Hoe vaak moest ik haar nog vertellen dat Elmar m’n ver-loof-de was!?

Jij ziet een klein meisje in haar pyjama met heel veel knuffels.

Ik ken nog steeds de naam en het verzonnen karakter van iedere knuffel.

Ik voel weer de angst voor het donker en het veilige gevoel van de bescherming van m’n knuffels.

Ik herinner me de vaste overtuiging dat overal leeuwen en tijgers op de loer lagen en dat ik vooral in het donker erg op m’n hoede moest zijn.

Jij ziet vele vakanties en talloze campings.

Ik herken avonturen, belevenissen, verdwalende tochten in bossen en momenten die ik nooit zal vergeten.

Ik zie landen en omgeving ieder jaar veranderen, maar ik zie ook altijd de bewandelbare bergen op hun vaste plek aan de horizon van ieder vakantiekiekje staan.

Jij ziet vele en vele verjaardagen.

Ik zie de constante tradities, maar ook duidelijke veranderingen.

Ik hoor het altijd terugkomende verjaardagsliedje, ik lach nog om de gekke dansjes en polonaises die we 4 keer per jaar erop uitvoerden als er iemand jarig was.

Ik zie de feestjes veranderen, vriendjes komen en gaan, plekken verwisseld worden, gasten toegevoegd worden en opa’s en oma’s missen. Ik zie de indianenstrepen op m’n wang verdwijnen, cadeaus van poppen naar sieraden gaan en het aantal kaarsjes op de taart oplopen.

Ik zie m’n luie oog met een bobbel, oogpleisters en vele, vele brilmonturen bedekt worden.

Ik herken jeugdvriendjes en oud-klasgenootjes en herinner onze verwaterde vriendschap.

Ik zie het nummer achter het woordje ‘groep’ op de klassenfoto’s steeds verder toenemen.

Ik zie parmantige houdingen, een pittig mondje, onderzoekende ogen, stralende lachen, handen die al vroeg graag uit mouwen werden gestoken en rode haren in verschillende vormen en maten.

Ik zie dit kleine meisje veranderen, gezichten karakteriseren en een lichaam groeien en vormen.

Jij ziet een onopvallend meisje in de van de brugklasfoto.

Ik zie onzekerheid in haar ogen verschijnen, de woorden ‘zorgen’ en ‘eisen’ in haar woordenboek opdoemen.

Ik ken haar moeilijke jaar, haar onbeantwoorde roep naar vrienden.

Maar ik weet ook dat ik een paar bladzijdes verder in dit fotoboek gerustgesteld zal worden door vrolijke, gezonde portretten.

Ik weet dat ik typische tienerfoto’s zal vinden, inclusief veel verschillende kledingstijlen, wisselende en blijvende vriendschappen, gekke bekken, zoekende zelfportretten en een sterker wordende persoonlijkheid.

Ik weet wie ze wordt, want ik weet wie ik nu ben.

Ik heb mezelf gevonden. 

Benieuwd naar de "Behind the scenes" van dit stukje? 

Zie  http://sks-eline.blogspot.com/2012/03/painting-with-words-behind-scenes.html 

©Eline Millenaar