Kunstproject: Think out of the box!

Voor het vak "kunst" moest ik een eindopdracht maken met het thema VREEMD. Hieronder zie je de foto's van m'n project 'Think out of the box'. Ook zie je een video van mijn presentatie van het project met de uitleg van de creatie en het werkverslag 'Dmeerv.' over het onstaan en maken. :-) 

This is a creation which says a lot about me and my opinion!

De presentatie van het project in het Muzisch Centrum.

 En ja, ik weet het, ik kom op met m'n 'beroemde loopje'. Bloos. 

Dmeerv.

Vreemd. Vreemd. Vreemd.

Het woord spookt door m’n hoofd heen. Om me heen hoor ik het woord ook veelvuldig vallen, de ideeën ontspruiten overal om me heen. Blijkbaar zijn mijn klasgenoten in hetzelfde moeilijke, maar leuke proces van het brainstormen.

Ik besluit al snel om ‘vreemd’ als thema van mijn conceptuele kunstwerk te bombarderen. Vreemd.

Wat vind ik vreemd? Wat vind ik van vreemd? M’n gedachten vliegen net zo snel heen en weer als mijn potlood over het papier, het witte vel onder mijn handen verandert al snel in een uitgebreide mindmap. 

Hoe meer ik erover nadenk, hoe meer ik erachter kom dat ik vreemd eigenlijk vooral positief vind. VREEMD is het tegenovergestelde van NORMAAL. NORMAAL betekent voor mij ‘grijze muisjes’, met de stroom meekabbelen en je kleuren verstoppen achter een onopvallend masker.

Ik herinner me een stukje wat ik een aantal weken geleden geschreven heb:

“Op school heb ik soms zo het gevoel dat ik me aan moet passen, me in moet houden, zodat ik toch nog enigszins normaal lijk. Ik haat Normaal. Ik haat het om onnadenkend met de stroom mee te gaan, om een grijs muisje te zijn, om me aan te passen aan de massa. Ik haat het niet omdat zo speciaal ben of omdat ik zo veelkleurig ben. Ik haat Normaal omdat ik vind dat iedereen Normaal zo erg zou moeten haten, dat Normaal zich niet meer thuis voelt in deze wereld en vervangen wordt door Uniek. Want iedereen is zo uniek, ieder persoon heeft zoveel kleuren! Kleuren die nu nog veel te vaak verstopt worden achter een grijs masker, omdat iedereen wil lijken op Normaal en Normaal valt niet op.

Af en toe kom ik op een plaats met mensen die mij een glimp van een open hemel laten zien. Alsof ik door het gaatje van de plantenpot kijk en een klein stukje van de blauwe hemel vol onbeperkte mogelijkheden kan bewonderen. Soms ontmoet ik mensen die ook niet van Normaal houden, maar juist dikke vrienden zijn met Uniek. Zij geloven net als ik dat iedereen Uniek is en dat ieder persoon die je ontmoet een nieuw, uniek schepsel is met zijn/haar eigen kleuren. Dat soort vrienden van Uniek inspireren mij, inspireren mij om hun kleuren te ontdekken, om mijn kleuren te laten zien, om mijn kleuren te ontwikkelen en om mijn kleuren te gebruiken om andere mensen achter hun grijze masker weg te lokken.”

- Uit: Groeiende kleuren, 10 januari 2012, www.sks-eline.blogspot.com , ©ElineMillenaar

Mijn gedachten dwalen steeds verder af. Kunst is ook VREEMD. Kunst is VREEMD, want dat is wat een normale creatie van een kunstwerk onderscheidt. De grootste kunstenaars uit de geschiedenis zijn degene die anders durfden te zijn dan de ‘gevestigde (kunst)orde’. Die kunstenaars gaven Normaal op voor Nieuw, zelfs als ze door hun omgeving als Vreemd werden bestempeld. Zo begonnen de meeste kunststromingen, met kunstenaars die bereid waren tegen de stroom in te creëren. Vreemde kunstwerken, ze zijn er genoeg. Ik noem één symmetrisch woord van vier letters en men snapt welke vreemde kunststroming ik bedoel. Dada, bekend om zijn rare kunstwerken, die zo hard tegen NORMAAL aanschopte dat het bijna begon te wankelen. Nee, dada is niet mijn favoriete kunststroming, maar ik vind dat het moed vergt om met je omgedraaide pispot in een museum te gaan staan. Maar juist omdat dit zo ontzettend raar en bijna shockerend is, gaan mensen nadenken. Waarom vinden we het wel normaal dat een papiertje met wat kleurtjes met een lijst erom heen in een museum hangt, maar werpen we een verontwaardigde blik op een ‘ready made’? Waarom vinden wij iets mooi? Omdat we het gewend zijn of is dat een kwestie van smaak? Waarom vinden wij normaal wat wij normaal vinden en vreemd wat wij vreemd vinden? Dat is het effect wat vreemde kunstwerken teweeg kunnen brengen, mensen stellen zichzelf en elkaar onbewust vragen over dingen die ze eerder vanzelfsprekend noemden.

De bel rinkelt en haalt me uit mijn gedachtegang. Ik staar naar de mindmap voor me. Er staan al vele goede ideeen op, maar nog niet iets concreets waar ik nu mee aan de slag kan. Ik slaak een zucht, volgende week is er weer een nieuwe kans. Als ik op de fiets stap om naar huis te gaan krijg ik echter een waterval aan ideeen. Ik weet wat ik wil gaan maken! ‘Think out of the box’ is een veelgehoorde spreuk, maar wat als ik die spreuk nou eens heel letterlijk ga nemen?

De volgende les surf ik op de inspirerende golven van  het wereldwijde web. Plaatjes die deze spreuk uitbeelden blijken, na even zoeken, in overvloed te vinden. Na een uur sluit ik m’n mapje met een mindmap, een blad vol schetsen en een pagina met inspirerende plaatjes. Die geven mij nu voldoende stof om echt aan de slag te gaan. Ik duik in het magazijn, dit keer laat ik me niet overweldigen door de geweldige overvloed aan materialen, ik ben nu opzoek naar de verpakking waar deze creatieve voorraden inzitten. Na een tijdje zoeken heb ik mijn perfecte kartonnen doos gevonden. Van anderen krijgt deze doos een eenmalig ticket naar de vuilnisbelt, van mij wordt deze doos omgetoverd tot de trotse kern van mijn creatie. Een creatie die al bestaat in mijn hoofd en op papier nu realiteit gaat worden.

“Ik snap er niets van. Het ene moment stond ik nog te verstoffen op de planken van het gezellige magazijn en het andere moment werd ik opgepakt en geleegd door een raar meisje met rood haar. Ze keek me aan, ze keek me aan en ze keek me aan. Ik voelde me ongemakkelijk worden, wat zou ze met me gaan doen? De schrik sloeg me om het hart toen ik grote flessen met zwarte, witte en grijze vloeistof naast me zag staan. Het meisje met de rode haren pakte een aantal stokjes met wat haren aan de bovenkant en doopte ze in de vloeistof. Ze keek me weer aan en richtte haar stokjes op mij. Ik zag mijn leven aan me voorbij flitsen, het was zo’n  kort en kartonnen leven geweest, ik had nog zoveel dingen willen doen, nog zo veel dingen willen opbergen. Ik was er van overtuigd dat het mijn einde was toen de rare stokjes mijn blote huid raakte. Maar tot mijn verbazing voelde ik niet de doorborende pijn van de dood, maar de kietelende streken van de haartjes op het stokje. Ik zag mijn bruine huid langzaam witter worden, maar ik wist niet zeker of dat door de schrik kwam of door de vloeistof op de stokjes. Van wit naar grijs en van grijs naar zwart: er bleef geen plekje bruine huid meer over. Van binnen en van buiten werd ik bedekt door de vloeistof. Voorzichtig werd ik opgepakt en weer op m’n vertrouwde plek gezet. Terwijl ik voelde dat de vloeistof op m’n huid langzaam opdroogde, probeerde ik te bevatten waar ik nu weer in terecht was gekomen.

Veel tijd om na te denken had ik niet. Het meisje met de rode haren tilde me een paar dagen later al weer van mijn plek af. Ik had zo’n voorgevoel dat mijn leven voor eeuwig veranderd zou worden. En mijn voorgevoel kwam uit. Week na week werd ik onder handen genomen door het meisje met de rode haren, die blijkbaar mijn nieuwe eigenaar was geworden. Ik werd maar liefst zes keer verblind door een raar apparaat met een groot licht er boven op, terwijl allemaal rare mensen mij op hun hoofd zetten. Ik werd beplakt met de foto’s, plaatjes en letters, die ze van het “Internet” en van haar “camera” had gehaald. Geen idee wat dat betekent, maar ze leek er zelf erg blij mee te zijn.

Toen ik helemaal beplakt, gelijmd, beschreven en gekleurd was, gebeurde het. Nadat ik me weken nutteloos en leeg had gevoeld, werd ik weer gevuld met vreugde. Ik proefde weer even mijn oude leven toen er een dienblad vol plantjes in mij werd gezet. Deze plantjes waren eerst hetzelfde lot ondergaan als ik, ook zij waren gekleurd met de rare vloeistof op de rare stokjes. Hun neppe, groene blaadjes waren verandert in fluoriserende kleuren. Bloemen, veertjes, potjes en planten vulden mij en ik kwam weer tot leven.”

Ik ben blij met het eindresultaat, met behulp van de kartonnen doos is het idee in mijn hoofd tastbare realiteit geworden. De doos zelf heb ik zoveel mogelijk in zwart-wit-grijs-tinten gelaten, omdat de doos staat voor de ‘grijze-muisjes-mentaliteit’ of het ‘thinking inside the box’. De wanden van de doos heb ik dan ook beplakt met afbeeldingen die voor mij ‘normaal zijn’ betekenen. De spreuken en vragen die ik op de wanden heb geschreven zetten mensen hopelijk aan het denken, ik hoop dat zowel de letters als de afbeeldingen op de doos de mensen zal doen laten afvragen of ‘normaal’ echt wel ‘normaal’ moet zijn. De bloemen en planten die als het ware uit de doos groeien symboliseert onze benodigde groei uit de ‘doos der normaalheid’. Pas als wij verder durven denken en doen dan de gevestigde orde, kunnen wij onze unieke kleuren ontdekken, ontwikkelen en gebruiken. Pas als wij anders durven zijn, kunnen we groeien, bloeien en vrucht dragen! 

©ElineMillenaar