Painting With Words.

Dit is een stukje wat ik al langer wou schrijven.

 Ik weet het, het is wat aan de lange kant, as usual, 

maar ik denk dat het wel de moeite waard is om te lezen. 

Liefs, Eline

--------------------------------------

Lieve jij,

Ik wil even iets kwijt. Ik heb het speciaal voor jou opgeschreven. Er is namelijk iets bijzonders gebeurd vanochtend, moet je horen:

Eindelijk rust. Tussen 10 en 11 uur zijn er gelukkig niet zoveel mensen die van mijn diensten gebruik willen maken. Even pauze houden… Lang duurt de stilte helaas niet. Ik hoor voetstappen en zie een meisje mijn richting op komen, ik schat van ongeveer 13 jaar. Spijkerbroek, laarzen, haar in een paardenstaart, niets aan hand. Misschien is zij wel anders. M’n hoop verdwijnt als ik haar blik zie als ze me aankijkt. De glimlach die op haar lippen lag toen ze binnen kwam, verdwijnt als sneeuw voor de zon. Haar handen strijken snel door haar haar, terwijl de frons tussen haar wenkbrauwen steeds dieper wordt. “Goodmorning sunshine. Ik ben het maar! Je ziet er fantastisch uit!” wil ik tegen haar zeggen, maar ik weet dat ik dat niet kan. Ze zou zich de rambam schrikken als ze me zou horen. Dat verwacht ze nooit. Ze wil alleen dat ik doe wat ik moet doen en verder redt ze zich zelf wel. Hoop ik, want aan haar teleurgestelde blik zie ik dat ze best een duwtje in de goede richting nodig heeft. Ze strijkt over haar kleren en werpt nog een laatste blik op mij voordat ze doorloopt.

Zodra ze uit het zicht verdwenen is, richt ik mijn blik op het volgende groepje wat aankomt lopen. Ik tel drie meiden van 16, misschien 17 jaar. Allemaal zijn ze heel verschillend, ze hebben duidelijk hun eigen stijl gevonden. Ze lopen zo zelfverzekerd op me af, dit zou wel eens mijn kans kunnen zijn! Maar ook nu boren hun blikken me de grond in, ze lijken niets van me heel te laten. De kritiek is niet alleen te lezen in hun ogen, maar ook te horen in hun stem. “Ohmy, kijk dit dan! Hoe lelijk kan iemand zijn!” begint een van de meisjes, die met grote, ontzette ogen me aanstaart. “Kijk dat haar! Net een vogelnest! Pluizig is een understatement! Volgens mij is het gewoon dagelijks bad-hair-day…” Haar vriendin luistert niet eens naar haar, zij is al veel te druk met het wijzen naar een ander deel van mij. “Dat haar is echt gewoon nog niks vergeleken bij deze vetrollen. Ze hangen gewoon over die broek heen, ik snap niet dat iemand nog nooit heeft gezegd dat afvallen geen overbodige luxe is!” De derde vriendin begint te lachen. “Jongens, jullie zouden jezelf eens moeten horen! Jullie zijn vet mooi, zeur niet zo!” Ze blijft haar vriendinnen ophemelen en strooit met complimentjes als zwarte piet met pepernoten. Verbaasd kijk ik haar aan, zou zij echt anders zijn? Maar ondertussen graait haar hand wild in haar tas om er met een felrood make-up uit te komen. Ze leunt naar me toe en daar gaat ze druk bezig met haar haarlak en oogpotlood. Dan fluistert ze zachtjes: “Als er iemand is die mag klagen over haar uiterlijk, dan ben ik het wel.” Mijn hoop verdwijnt net zo snel als haar haarlak in de lucht. Is er dan niemand die anders durft te zijn?

Ondertussen is het al aardig druk geworden, behalve de drie vriendinnen zijn er nog twee andere meisjes bijgekomen. Allemaal vragen ze hetzelfde van me. Gelukkig ben ik ervoor gemaakt om veel mensen tegelijk te helpen, maar toch wordt het een drukte van jewelste om het beste van mijn hulp te krijgen. Gelukkig is een van de meisjes het al snel zat. “Kom op, Sas, we gaan. Hoe lang ik ook naar mezelf kijk, ik word er toch niet minder lelijk van, dus laten we maar gaan. Kom je, Lisa?” De twee andere meisjes knikken en lopen met haar mee. Mooi zo. Zo kan ik de overgebleven twee meisjes beter bestuderen. Ik heb ondertussen al teveel meisjes gezien die geen positief woord over hun lippen konden krijgen. Ik heb geen zin meer in nog een teleurstelling, in nog meer kritiek. Ik verwacht niet meer dat er iemand anders durft te zijn. Ook dit meisje begint bijna te gillen als ze me aankijkt. Vervolgens krijg ik de bekende reeks te horen van wat er mankeert. Haar zit niet goed, vetrollen, dikke bovenbenen, wenkbrauwen moeten nodig eens geëpileerd worden, lippen zijn verschrompeld, kleren zijn te normaal, oren staan te veel naar buiten, neus is te groot en ogen te klein en zo gaat het maar door. Zelfs de wimperhaartjes schijnen niet de goede kant op te staan.

 Maar het andere meisjes kijkt me aan met een tevreden blik. Ze trekt haar kleren recht, gaat iets rechtop staan en strijkt een verloren plukje uit haar gezicht. Dan kijkt ze met een glimlachje om haar lippen en een glimlach in haar ogen naar zichzelf, voordat ze zich omdraait naar haar vriendin, die aangekomen was bij nummer 35 van haar kritiek-lijst. “An, doe niet zo negatief. Je bent een prachtmeid en het wordt tijd dat je dat zelf ook eens in gaat zien. Als je alleen maar de minder leuke dingen van jezelf ziet, benadrukt en benoemt, word je blind voor de vele mooie kanten van jezelf.” “Pfff, jij hebt makkelijk praten! Jij kan blij zijn met je zelf, jij bent ook gewoon mooi.” Ik vind een spoortje jaloezie in haar stem. Ik kijk nog eens goed naar het meisje waar ze het over had. Ja, ze is inderdaad een mooi meisje. Maar dat komt niet door bijzondere gelaatstrekken of een perfect figuur. Ze straalt iets uit, iets in haar opgeheven hoofd vertelt mij dat ze over een zelfverzekerdheid beschikt, waar menig meisje van droomt. Dat maakt haar mooi. Ik besef me dat het echt waar is; the best thing a girl can wear is her confidence. De vriendin is nog niet klaar met haar betoog. “Maar heb je wel eens goed naar mij gekeken? Kijk dan, Mieke!” En ze wees naar mij. “Ik zie er toch niet uit! Je kijkt niet eens!” “Geloof me An, ik heb meer dan genoeg tijd besteed met het kijken in de spiegel,” en ze liet haar ogen even over mij heen glijden. “Het enige wat ik daarvan heb geleerd, is dat tenzij je van je spiegelbeeld kunt zeggen dat je er tevreden mee bent, je er beter helemaal niet in kan kijken. Een goede eerste stap zou zijn om te stoppen met dat geklaag en dat negatieve gezeur over jezelf, An. Zeg gewoon niets als je in de spiegel kijkt. En als je daarna iedere keer iets positiefs over jezelf kunt bedenken en zeggen, ben je helemaal op de goede weg. Kom op, je bent prachtig gemaakt, God heeft Zijn uiterste best op jou gedaan. Leer dat te zien en te waarderen!” Ik denk niet dat mijn glas nog helderder kan glanzen dan dat het nu doet. Dit meisje vertelde haar vriendin de les die ik aan ieder meisje had willen vertellen die door middel van mij naar zichzelf keek en geen positief woord voor zichzelf over had. Eindelijk iemand die anders durft te zijn…

Ik ben gemaakt zodat mensen zichzelf kunnen bewonderen, zonder arrogantie, niet om onzekerheid te voeden. Maar zoals het met bijna alles is, de bedoeling kan dan nog zo goed zijn, het ligt er helemaal aan hoe mensen er mee om gaan. Durf anders te zijn. Durf van jezelf te houden. Durf naar jezelf te kijken door de ogen van je Schepper. Durf echte schoonheid te ontwikkelen. Je doet er mij, vele anderen, maar bovenal jezelf er een enorm plezier mee.

Je bewonderaar,

Spiegel