Verhaal: Het meisje en ik (2)

Lieve Lezers... (hihi wat klinkt dat leuk)
Hier komt deel 2 van mij eigen geschreven verhaal, het meisje en ik.
Hier het vervolg: (dus eerst nummertje 1 lezen..)

Deel 2; Het meisje en ik.

Het kleine meisje werd groter, en ik ook.
Ze was minder vaak thuis en vertelde moeder verhalen over ‘’school’’.
Ik ben er nog steeds niet achter wat dat nou eigenlijk is, maar ik kon aan haar zien dat ze het fijn vond om daar te zijn.Ik zag haar minder vaak en ik miste haar ontzettend.
Ik was blij voor het meisje dat ik aan haar kon zien dat ze gelukkig was.
Maar ik miste de armpjes om mij heen, de geheime verhalen, het stil zijn, zij tegen mij aan zittend. Ik werd eenzaam. Het is niet zo dat ik niemand meer had om mee samen te zijn, o nee, mijn hele omgeving zat vol met schepsels die er altijd al waren.
Maar ik miste het meisje, het meisje dat mijn hart gestolen had.
Ik weet niet hoe het met mij was verder gegaan als de zonnige dagen er niet waren geweest.
De dagen waarop ze weer hele dagen thuis was, en altijd in de tuin rond huppelde. Ze was groot geworden, de sprietjes op haar haren waren uitgegroeid tot mooie, lange, blonde krullen die goud kleurden als de late zon er op scheen. Ook mijn ‘’sprietjes’’ waren uitgegroeid tot een prachtige, grote bos. In de bloemdagen en zonnige dagen tenminste, in de witte dagen was er niets van begroeiing te bekennen.Ze was dan wel groot geworden, veranderd van karakter was ze niet, ze had nog steeds die dromerige, lieve en vrolijke uitstraling.

Tot mijn grote vreugde was ze mij niet vergeten, er ging geen zonnige dag voorbij dat ze niet even bij was komen zitten. Dan keek ze naar mij op en genoot van mij.
Ze droomde weg bij het zicht van mij afstekend bij de strakblauwe lucht.
Ze genoot van de warmte van de zon, en van de koelte van mijn schaduw.
Ik denk dat ze zich weer herinnerde hoe fijn ze het altijd vond om bij mij te zitten, want ook toen de gekleurde dagen kwamen, bleef ze iedere dag trouw komen.
Ze genoot van alle kleuren, van al mijn kleuren, van de verzwakte warmte op haar gezicht, van het ruizen van de wind, van de koele druppels die naar beneden kwamen en haar kleren drijfnat maakten.

Wanneer iedereen naar binnen ging om te schuilen voor de druppels van de wolken, kwam zij juist naar buiten om bij mij te dansen, te springen, en te rennen in de druppels.Net zolang tot al haar kleren drijfnat waren of haar moeder haar boos naar binnen sleurde, druk schreeuwend dat ze al genoeg ‘was’ had. 'Was', wat zou dat zijn? Zouden dat die natte, gekleurde kleren zijn die ze altijd op hing als de zon zich van haar beste kant liet zien? Waarom deden ze dat iedere keer weer? Ze zijn iedere keer toch droog? A hoewel, om de zoveel tijd zijn alle kleren veranderd en hangen er weer anderen. Waarom zou dat zijn? Ik verwissel mijn ‘’kleren’’ toch ook niet elke keer? Ja, een keer per jaar, maar dat moet, want dan zijn ze op, en zijn ze me alleen maar tot last. Ik loop nog met zoveel vragen over waarom die mensen sommige dingen doen, maar ik vraag me af, of ik ze ooit zal begrijpen, want volgens mij zijn ze veel te moeilijk voor mij. Volgens mij zijn ze niet zo simpel, gewoon en makkelijk als ik ben, zoals al mijn soortgenoten zijn. Maar ik vraag me af of ze beter af zijn…

-wordt vervolgd-

Liefde, Eline