Verhaal: Choises to make (1)

Hee hallo allemaal.

De sneeuwvlokken brachten ook heel wat inspiratie met zich mee, dus ik heb een echt decemberverhaal geschreven. Ik hoop dat jullie hem mooi vinden! Hier komt deel 1, en ik zou het (zoals gewoonlijk) supervinden om te horen wat jullie er van vinden. Hier komt ie, het aparte (zoals gewoonlijk) verhaal, written by me:

Choises to make, deel 1:


Witte sneeuwvlokjes dwarrelen zachtjes naar beneden en komen in een dikke laag sneeuw terecht. Buiten vriest het, maar in het kleine, knusse huisje staat de verwarming hoog en staat Alice met een kop dampende thee voor het raam. Toen ze vanochtend wakker werd was ze verrukt toen ze de witte wonderenwereld zag. Het is een hele tijd geleden dat er zo´n laag sneeuw is gevallen in het plaatsje Towerfalls.
Alice´ gedachten dwarrelen samen met de sneeuwvlokken verder weg, naar de keer dat ze voor het laatst sneeuw heeft gezien. Ze was toen 6 jaar en ze kan zich nog goed herinneren dat ze samen met Joyce een enorme sneeuwpop had gemaakt. Wat zijn ze boos geweest toen hun buurjongen de sneeuwpop kapot sloeg met zijn nieuwe honkbalknuppel! Er verschijnt een glimlach op het gezicht van Alice. Joyce en zij waren dol op sneeuw en hoewel ze allebei last hadden van een ochtendhumeur, sprongen ze iedere ochtend uit bed en renden naar het raam om te kijken of er al sneeuw lag. En wat waren ze blij toen de wolken hun ijzige vlokken op de wereld los lieten op kerstavond! Alice herinnert zich Joyce´ verkleumde handjes in die van haar toen ze samen in de tuin vol lichtjes stonden.
Een steek van gemis haalt Alice uit haar dagdroom. Ze kan Joyce nog zo goed herinneren, dat het op deze momenten bijna tastbaar is. Ze drinkt snel haar thee op en trekt haar jas aan. Moeder zei immers altijd; “Je kan het best van dit winterweer genieten als je buiten bent.’ Terwijl ze de deur achter haar dicht trekt en de verse sneeuw onder haar voeten hoort knerpen, kan ze het toch niet laten om nog even aan Joyce te denken, maar dit keer met een glimlach op haar gezicht…



Schaterend valt Joyce achterover, haar wantjes vliegen door de lucht. Alice grijpt haar kans en gooit zoveel sneeuw als haar kleine handjes kunnen dragen in het gezicht van Joyce. Ze schateren het uit terwijl ze rollebollen over het besneeuwde grasveld. ‘Je kan me toch niet krijgen, want ik ben PowerAlice!’ En Alice wijst trots naar haar nieuwe superhelden-muts, die ze de vorige dag op kerstavond van opa en oma heeft gekregen. Opeens stopte ze zo pardoes, dat Joyce tegen haar opbotst. ‘Joyce, ik heb een idee!’

Een paar uur later zitten Joyce en Alice met een grote, ondeugende grijns op hun gezicht voor de kachel om hun verkleumde handjes en voetjes op te warmen. Ze bedenken hoe het gezicht van de gemene buurjongen er uit zal zien, als hij voor zijn deur een levensgrote sneeuwpop met zijn nieuwe honkbalknuppel in zijn hand zal zien staan...



Kreunend kruipt Joyce uit haar bed… Ze heeft altijd al last gehad van een ochtendhumeur, net als Alice trouwens. Haar mond vertrekt als ze bedenkt hoe vaak ze elkaar hebben afgesnauwd op de vroege ochtend. Ze waren altijd aan het ruzie maken in de ochtend. Joyce trekt het gordijn van haar veel te kleine, koude huisje open en fronst van ergernis als ze de witte sneeuw buiten ziet liggen. Erg fijn, net als ze naar de kerstmarkt in Peanutty wil krijgt ze deze vieze smurrie op haar pad gegooid. Terwijl ze naar de keuken strompelt om een kop koffie te halen, dwalen haar gedachten af naar de keer dat ze voor het laatst deze koude massa heeft gezien. Ze herinnert zich de ruzie tussen haar en Alice wanneer ze allebei dezelfde kleur wanten aan wilden. En wat was die verschrikkelijke buurjongen vervelend, dat hij met zijn honkbalknuppel hun sneeuwpop had kapot geslagen. Joyce was zo boos geweest dat ze haar schoenen naar de jongen had gegooit, die hij simpelweg had opgevangen en in de koude sloot had gegooit. Alice had Joyce haar eigen schoen gegeven, zodat ze allebei met één ontbloot voetje naar huis moesten lopen. Het verbaast haar nog steeds dat ze niet ziek zijn geworden met kerst. Dat was net iets voor hen geweest. Ze hadden altijd pech… En onze moeder maar zeuren over dat je zelf kon kiezen of je geluk hebt of niet. Als dat echt zo zou zijn, zou ik een veel beter leven hebben dan nu! Onzin, mijn hele jeugd was onzin. En terwijl ze haar koffie achterover gooit en haar jas aantrekt, wordt ze steeds chagrijniger als ze bedenkt wat een stel etters Alice en zij waren vroeger. Ze hadden een keer een levensgrote, mislukte sneeuwpop gemaakt, vlak voor de deur van de buurman. Wat ontzettend laag van hun dat ze de puur houten honkbalknuppel van de buurjongen daarvoor hadden gebruikt! En met een steeds dieper wordende frons op het voorhoofd stapt ze de verschrikkelijke kou in, op weg naar Peanutty.

-Wordt vervolgt-

Love,, Eline