Verhaal: Het meisje en ik (slot)

Hallo allemaal,

Bij deze dan het laatste deel van het zelfgeschreven verhaal 'het meisje en ik'. Dus eerst de delen in tot en met 4 lezen, die je hier kan vinden! Ik vind het zelf niet zo'n sterk verhaal, maar het is nu winter dus wie weet komt er weer een nieuw, beter verhaal uit mn hoofd rollen!
In ieder geval, veel leesplezier en laat eens horen wat jij hier van vindt bij reacties!

Het meisje en ik, deel 5.

Het duurde niet lang tot dé avond kwam. Het meisje sprong enthousiast en met een brede lach veel te hard om mijn tak, ik ben sterk en ik had haar met alles wat ik in me had op willen vangen, maar het ging te snel. Ze viel, belande op mijn tak, die vervolgens ook doorkrakte en viel plat op de grond.

Ik dacht dat mijn hart stil stond.
Ik dacht dat ik haar nooit meer levend terug zou zien. Ik bedacht dat als zij ‘haar bladeren zou laten hangen’ ik dat ook zou doen.

Maar dat deed ze niet.
Mijn meisje is te sterk. Mijn meisje begon te gillen van de pijn en haar ouders kwamen aangerend.

Ik heb haar dagen niet meer gezien. Het waren de meest verschrikkelijke dagen in mijn hele leven, ik dacht dat ik ging rotten van de zorgen. Maar na 6 ‘dagen’ was ze er, zomaar vanuit het niets. Ze had een rare witte band om haar arm, been en er was ook iets aan haar rug gebonden. Ze zat in een stoel met wielen en zag erg bleek. Maar ze was er weer. En ze straalde.
Ze rolde langzaam naar voren en hobbelde daarmee bijna uit haar stoel. Ze was er weer. Ze ging dicht tegen me aan zitten, zover dat ging, en fluisterde zacht, maar met een brede lach;

‘Boom, ik ga trouwen.’

Misschien denk je dat ik me af vroeg wat dat nou weer was. Maar nee hoor, trouwen was in bijna elk droomverhaal van het meisje voorgekomen. Ze heeft het zo vaak uitgebreid beschreven, dat ik soms in slaap viel als ze er weer over begon. Maar nu niet, nee nu zat ik met open mond naar haar te luisteren. Dat ze ging trouwen met de lieve jongen van de grote school. Hoe hij haar had gevraagd, en hoe de bruiloft zou gaan. Ik zag dat ze dolgelukkig was, dus was ik dat ook.


Nu sta ik hier, nog steeds op dezelfde plek, nog steeds de zelfde ik, dezelfde dikke boom, alleen nog weer groter en dikker. Nu wonen de ouders niet meer in het huis, maar… je raadt het al, het meisje met de jongen. Het meisje had gelijk, ik wist direct aan de manier hoe hij naar mij keek, dat hij een heel goede jongen was. De ‘bruiloft’ was geweldig! Hoe ik dat weet? Het meisje heeft aan mij gedacht, ik heb het hele feest mee mogen maken, vanaf mijn vertrouwde plekje in de tuin.

Er is veel veranderd, ik heb er een nieuwe vriend bij, de jongen. En volgens het meisje is er nog iemand op komst. Wat ze daarmee bedoelt begrijp ik nog niet, maar ik heb een gevoel dat het te maken heeft met die dikke buik…

-Einde van dit heeerlijke zoetsappige verhaal hihi-

Love,, Eline