Kenia-verslag: 19 februari – dag 3 – Thema; Education for all

-Sorry jongens, dag 3 is er zoveel gebeurt, dat mijn verhaal een beetje lang is geworden hihi-

Een indrukwekkende dag…

Dag 3 in het kort:

Vandaag hebben we 2 scholen bezocht. In de eerste school vertelde Bonface me zijn verhaal. Hij woont samen met zijn oma in een klein hutje, want zijn vader is vermoord door de concurrerende nomadenstam. Hij en de rest van de mensen uit zijn stam houden nog redelijk vast aan hun oude tradities en dit zorgde bij mij voor veel verrassingen! Bij het bezoek aan de tweede school deelde Caroline haar dromen voor de toekomst met mij en liet me haar plezier om naar school te gaan voelen. Zowel Bonface als Caroline hebben me vandaag iets heel belangrijks laten zien: Iedereen heeft onderwijs nodig en moet dus ook het recht krijgen op eerlijke kansen om hun dromen waar te kunnen maken. Want hoe slecht hun situatie ook is, ze blijven positief en blijven durven dromen…

(Dag 3 in detail)            Dappere Dromers…

Vandaag hebben we het over een belangrijk thema; Education for all. Iedereen verdient het om naar school te gaan en heeft het recht die kans te krijgen. Deze derde dag in Kenia begint ook weer met gehobbel in onze jeep, die halverwege de reis een lekke band krijgt! Gelukkig hebben onze chauffeurs veel ervaring en hebben we 10 (!) reservewielen mee… Het is al aardig warm aan het worden en er gaat nu al, op de vroege ochtend, heel wat flesjes water er door heen. Onderweg verteld onze reisleider Max in onze jeep over een aantal Afrikaanse zaken, zoals de Afrikaanse traditie om met bruidschatten het meisje te ‘kopen’ en alle problemen die daar bij komen, maar ook over de prachtige Riftvalley waar we doorheen rijden, die door heel Afrika loopt. Onderweg zwaaien voorbijgaande kinderen enthousiast naar ons en we horen vaak geschreeuwd ‘MZUNGUS!’. (witkoppen!)

We stoppen even bij de school die we in de middag gaan bezoeken, en krijgen spontaan een hele fanfare op ons dak. Denk nu niet aan mannen in rode pakjes met trompetten, want deze welkoms-optocht was heel anders. De mensen hebben hier ook rode ‘pakjes’ aan, maar het zijn de moeders van de leerlingen. Ze zingen en dansen hun traditionele liederen en wij staan hen asociaal aan te gapen. ‘Klik-klik-klik, fotomoment!’ leek iedereen te denken, en zo hebben de moeders volgens mij meer de lenzen van onze camera’s gezien dan onze glimlach… Maar dat die glimlach er was, dat is zeker!

Warm rood onthaal

Ochtendbezoek:

We rijden door naar de school die deze ochtend onze aandacht verdient. We worden door een grote kring kinderen, die om de vlag heen staan, ontvangen met gezang en geklap.

We kunnen ons maatje voor de ochtend makkelijk vinden door de naamkaartjes. Mijn maatje heet Bonface. Hij vertelt me dat hij met zijn oma in een hutje in het nabij gelegen dorp woont. Hij pakt m’n blanke hand en neemt me mee naar zijn dorp om zijn hut te laten zien. Ontzettend heftig, want het hutje is nog kleiner dan mijn kamer, maar hij is er echt trots op! Hij heeft heel weinig bezittingen: niet meer dan een paar gescheurde kleren, wat vieze potjes en nog een heel klein beetje eten. Naast de hut staat het graf (lees; hoop stenen) van zijn vader, die is vermoord door de ‘neighbours’. Later hoor ik dat deze stam in een soort oorlog verwikkeld is met de andere stam, een etnisch gebied verderop. Ik zie het verdriet in de ogen van m’n leeftijdsgenootje en vraag me af welk aandeel wij daar als hebzuchtige Westerlingen in hebben gehad. Wij blanken hebben de grenzen vroeger echt belachelijk krom (of eigenlijk juist belachelijk recht) getrokken, dwars door etnische gebieden heen! Het is niet zo heel raar dat die verschillende stammen moeite hebben met elkaar te leven in 1 land met 1 regering…

Ik en Bonface bij zijn huisje

Bonface trekt z’n traditionele kleding aan en pakt zijn pijl en boog (!) en iets wat een stoeltje blijkt te zijn. ‘Kom, we gaan de geiten voeren, ‘ is de aankondiging. Er verschijnt een beeld in m’n hoofd van een keurig hok, inclusief hek, vol geiten die wij gaan voeren met een plastic bak vol mais. Forget it. De uitgemergelde geiten zitten inderdaad in een ‘hok’, maar het ‘hek’ is niet meer dan een aantal doornenstruiken om de geiten heen. Het ‘hek’ gaat open en de geiten worden met een tik op hun billen naar buiten gejaagd. Ik heb het gevoel alsof ik in een tijdmachine ben gestapt en 500 jaar te vroeg ben uitgestapt! De geiten worden naar een ‘weide’ gebracht. Stel je niet teveel voor van het woord ‘weide’, want in werkelijkheid zijn het een paar dorre grassprietjes onder een al net zo dorre boom. Bonface gaat ook onder de boom zitten en gebaart dat ik op het aparte stoeltje mag gaan zitten. Wanneer ik eindelijk m’n evenwicht heb gevonden op het wiebelige houten ding, staat Bonface alweer op en maakt aanstalten om weer terug te lopen. Ik kijk naar de geiten en zie dat ze onmogelijk meer dan 2 happen van die dorre sprietjes hebben kunnen eten. Het mysterie ‘waarom zijn de geiten zo mager’ is ook weer opgelost.

De jongen rechts heeft het 'stoeltje' in zijn hand,

de bruine jongen heeft z'n traditionele kleding ook aan

en op de achtergrond zie je de magere geiten op weg naar eten...

Helaas spreekt Bonface erg onduidelijk Engels en ik kan hem dan ook moeilijk verstaan, maar de dingen die hij aan mij heeft laten zien heeft veel indruk op me gemaakt. Bonface is een wees, woont met z’n oma (wat betekent dat hij alle ‘mannendingen’ moet doen), heeft ontzettend weinig, maar toch is hij trots op wat hij wél heeft. Ik heb hem niet één keer horen klagen hoe slecht hij het heeft en hij lijkt, ondanks het overduidelijke verdriet, toch te kunnen leven met en in zijn situatie. Daar kan ik nog wat van leren! Ik weet dat ik Bonface nooit zal vergeten, en dat ik iedere keer wanneer ik zeur over dat we ‘nu alwéér macaroni’ eten, even aan hem zal denken…

Middagbezoek:
Onder de indruk van alles wat we hebben gezien, rijden we terug naar de eerste school van vandaag. Het is echt al heel erg warm geworden en iedereen is kleddernat van het zweet. Iedereen is dan ook blij dat het tijd was voor de lunch, zodat we even kunnen uitrusten. Maar we gaan vrolijk door, want we worden tijdens de lunch gekoppeld aan een leerling van deze school. Mijn maatje voor vanmiddag heet Caroline en praat honderduit. Helaas wel zo zacht dat ik regelmatig moet vragen; ‘Sorry, what did you say?’ en ik mijn oor zo dicht bij haar mond moet houden dat het bijna onbeleefd is. Maar, ook al gaat het wat langzamer en minder soepel dan normaal, het lukt ons om elkaar te begrijpen en ze vertelt me dat ze bij haar tante woont, want ze is een wees. Terwijl ze me haar school laat zien, geven zij en de andere maatjes óns cadeautjes! Ik krijg een mooi kettinkje van haar. Bizar, zíj, arme kinderen, geven óns, rijke stinkerds, cadeautjes! Zo blij zijn ze dat we er zijn!

Portret van Caroline...

Ondertussen zegt ze dat ze het ontzettend leuk op school vindt en het allerleukst vindt ze Engels en dansen. School is heel belangrijk voor haar, want ze wil later heel graag piloot worden, zodat ze voor haar familie kan zorgen. Dat heb ik vaker gehoord uit de monden van de leerlingen, ze willen dolgraag naar school en hebben grote plannen voor de toekomst, omdat ze voor hun (arme) familie willen zorgen. Ze hebben zo’n hoge motivatie, grote dromen, maar zo weinig kansen. Het is niet eerlijk! Zulke kansrijke mensen in een kansloze omgeving. Respect voor al die kinderen die ik vandaag heb ontmoet. Respect voor dat ze durven dromen. Het zijn allemaal, stuk voor stuk, dappere dromers…

Dag 3: een dag vol met vele indrukwekkende indrukken.

-Steun onderwijs, investeer in de toekomst: http://www.edukans.nl/-