Een unieke dag
Dag 8 in het kort;
Op deze achtste dag van de reis door Kenia zijn we beland bij een bekende nomadenstam: de Maasai. We bezoeken een basisschool voor Maasaikinderen en tijdens een vragenrondje in het ‘klaslokaal’ onder een boom, komen we erachter dat sommige leerlingen maar liefst 6 uur lopen om naar school te kunnen! We gaan met de kids voetballen en volleyballen en ik laat mijn sportieve kunsten even voor wat ze zijn en vervul weer de rol van toeschouwer. Niet veel later was ik alsnog aan het rennen, maar dit keer omdat ik tikkertje deed met de kleinere kinderen. We krijgen prachtige traditionele dansen van de Masai te zien en mogen ook meedansen! We krijgen een magnata, een hutje waar ze in wonen, van binnen te zien en verbazen ons over de slimme indeling van het kleine, lage huisje. Het is zonde van hun prachtige tradities dat de regering ze zo ver mogelijk wil wegstoppen in het land. Want juist de masai met hun unieke cultuur moeten de kans krijgen op ontwikkeling!
Dag 8 in detail; prachtige tradities gaan langzaam verloren…
Vandaag is alweer de laatste projectdag in Kenia. Maar last but not least, gaan we de tradities van de prachtige nomaden stam de Maasai ontdekken! We reizen door het prachtige landschap van Kenia, en komen uiteindelijk uit bij een schooltje ver weg van de bewoonde wereld, midden tussen de prachtige groene heuvels. Vandaag worden we niet gekoppeld aan een leerling van de school en dit vinden we voor een keer eigenlijk best wel fijn, omdat we nu optrekken met meerdere kinderen waar we een klik mee hebben. We worden enthousiast welkom geheten en voegen ons bij een klas die les krijgt.
Allemaal lieve kids in rode uniformpjes
We gaan naast ze zitten op de banken en stellen vragen over elkaar. Dit klinkt vrij normaal, maar het aparte was dat ze les kregen onder een boom! 
Onder een boom les krijgen! (en ja, ik kijk een beetje moeilijk)
Ik tussen de kinderen.
Na de lunch is er tijd voor vrije interactie tussen de witkoppen en de Kenianen. Veel mensen gaan voetballen en volleyballen, maar ook dit keer hou ik het sportieve gedeelte voor gezien en ga bij de kleinere kinderen zitten. Ze staan met een grote kring in hun prachtige rode uniformen om me heen, maar zijn te verlegen om antwoord te geven op mijn vragen. Ze beginnen zelf zenuwachtig te lachen en ze kijken me met grote ogen aan. Ten einde raad begin ik de kleinste van het stel maar te kietelen en ja hoor, er komt langzaam een grote lach op hun gezichten. Ze kietelen me terug en het loopt uit op een spelletje waar we elkaar achter na rennen om elkaar te kunnen kietelen. Schaterlachend, zowel zij om die vreemde vogel met die rare kleur huid en haar, als ik om het plezier van deze leerlingen, die allemaal net zo erg kind als wij zijn. Het ijs is gebroken en al gauw worden al onze haren gevlochten en veelvuldig aangeraakt en ook als we terug lopen heb ik aan iedere hand een aantal andere kleine, bruine handjes.
En dan is het tijd voor entertainment, in de volle zin van het woord! Nadat wij ons voor schut hebben gezet met onze belachelijke kinderliedjes, zijn de Maasai kinderen aan de beurt. En als deze stam iets goed kan is het dansen! Ze kunnen soms nachten lang doorgaan, zonder te stoppen. Geweldig om te zien, en nog gaver om zelf mee te doen. We lachen, zingen en dansen mee tot we er (bijna letterlijk) bij neer vallen. Absoluut een ervaring om nooit meer te vergeten!
De oudsten zitten op een rijtje te kijken naar ons entertainment
Nog een uiting van de mooie cultuur van de Maasai zijn de hutten (magnatas) waar ze in wonen. Wij hebben de eer om een kijkje te nemen in een van de magnatas, die helemaal gemaakt zijn van koeiepoep (of geitenpoep, dat weet ik niet meer, maar het idee is hetzelfde). Het is een ontzettend klein, laag hutje, waar het binnen ontzettend donker is, ondanks de twee kleine gaten die als ramen dienen. Maar zodra de kaars aangaat, verbaas ik me over de slimme indeling van het hutje, waardoor er bezoekers, man, vrouw, kinderen en vee (!) in het hutje kan verblijven. Het plafond is pikzwart, met uitsteeksels eraan van de rook van het koken, en het ruikt er dan ook naar rook. Het stikt er van de vliegen en terwijl ik mijn hand lam maak met het telkens wegslaan van de vliegen, begrijp ik waarom de jongen die buiten de magnata stond de vliegen gewoon op zijn gezicht lieten zitten.
Vliegenkindje
Zijn huis.
We praten met de man des ‘huizes’ over het leven als Maasai, over het hutje en over de gastvrijheid waarmee hij verschillende bezoekers in het krakerige, maar keurige bed waar we op zitten, laat slapen. Het verbaast me wanneer hij vergeet dat de vrouw die naast hem zit niet zijn tweede, maar zijn eerste vrouw is, maar dat schijnt allemaal bij die cultuur te horen. En wie zijn wij, als arrogante buitenstaanders om dat te veroordelen? Ik denk dat de Maasai een prachtige cultuur heeft en het doet me zeer als ik de manieren hoor waarop de regering van Kenia deze stam zoveel mogelijk in de hoekjes van het land wil wegstoppen. De regering doet er alles aan om deze originele mensen te laten functioneren als ‘normale, ontwikkelde’ mensen, en vergeet daarbij dat ze hiermee een langbestaande, unieke cultuur langzaam om zeep helpt.
Een unieke cultuur in een prachtige omgeving
Die avond is het alweer de laatste avond van onze reis. We kijken terug op een geweldige, indrukwekkende en veelzijdige ervaring als we voor de laatste keer met ons redactiegroepje bij elkaar komen. Wat zullen we elkaar en dit land gaan missen! En als we allemaal op een kleedje in de nog warme lucht naar de vele, vele sterren staren, weet ik dat ik iedere keer als ik naar de zwarte hemel met haar lichtpuntjes zal kijken, ik een stukje Kenia en haar prachtige mensen en cultuur zal zien…
Dag 8; Een laatste dag waar we het voorrecht kregen om de geweldige cultuur van de Maasai te ontdekken...
-Investeer in de toekomst, steun onderwijs: http://www.edukans.nl/ -
Geen opmerkingen:
Een reactie posten