Painting With Words; Het mysterie van het broodrooster

Het mysterie van het broodrooster.

-een greep uit mijn dag op maandag 15 augustus-

“I surrender all I am to You!”, klinkt de stem van de Parachute Band door de luidsprekers van m’n telefoon. De deken van het bed waar ik op zit heb ik lekker om me heen gewikkeld. Mijn devotion time kan beginnen. Dacht ik. Totdat ik de doordringende geur van rook ruik. Die geur heeft bijna altijd te maken met oplettendheid of gevaar, dus spring ik van m’n bed af. Ik gooi de deur van onze slaapkamer open en zie de hele woonkamer en keuken onder een dikke grijze waas. Al snel zie ik de boosdoener, het broodrooster braakt twee dikke pluimen zwarte rook uit en vult de hele kamer met de vieze stank. Ik draai verwoed aan de knopjes, maar mijn ongelovelijke technische inzicht laat me in de steek. Ik kan de aan/uit-knop niet eens meer vinden, het helpt ook niet heel erg mee dat de beschrijving in het Duits is. Ondertussen schreeuw ik “Hallo! Kan iemand me helpen? De kamer staat in de fik!” (overdrijven om te overtuigen is mijn motto). M’n moeder komt van het balkon afgestormd, trekt de stekker uit het stopcontact (had ik aan moeten denken) en sleurt het rook-uitkotsende broodrooster naar buiten. Het laatste geluid wat ik hoor voordat het mechanische duiveltje uit m’n (grijze en troebele) zicht verwijnt is een ‘plop’.  2 broodjes zo zwart als de nacht ploppen naar buiten.

Daardoor begint me iets te dagen over de oorzaak van dit rook-delict. Als een ware detective loop ik naar de badkamerdeur, waar de eerste aanwijzingen te vinden zijn. Stromend water van de douche, stoom onder de deur en Judie’s kleren aan de deurklink. Maar ik moet bewijzen hebben, dus besluit ik onze hoofdverdachte te ondervragen. “Judie?” “Ja?”, klinkt de zogenaamd onschuldige stem van onze kleine crimineel. “Had jij heel toevallig 2 geroosterde broodjes als ontbijt willen eten?” Het is even stil aan de andere kant van de badkamerdeur. Dan een klein gilletje. “Oh shit! Helemaal vergeten! Die zitten er nog in! Zijn ze erg verbrand?” “Nou,” antwoord ik met mijn diepste detectivestem. “Als ik er niet snel bij was geweest, waren niet alleen je broodjes verbrand, maar het hele huisje erbij.”