Vakantie Zwitserland: Verslag

Maandag 8 augustus (met terugblik op zondagavond):
-Hier heb ik even uitgeprobeerd om zoveel mogelijk alle zintuigen in m'n verhaal te betrekken.-

Gestommel op de trap. Diepe stemmen. Gelach van kinderen. Ik rek me langzaam uit en draai me nog een keer om. De geluiden worden duidelijker. Gerinkel van kopjes, borden en bestek. Daarboven uit klinken de diepe stemmen, die ik nu herken als de stemmen van de vaders. Sara en Gideon stormen naar boven, aan hun gelach te horen zijn zij al langer wakker. “Goeiemorgen Sara, lekker geslapen?” “Ja heerlijk!”, “Goeiemorgen Gideon, ben je nu een tijger?” “Nee, ik ben geen tijger! Ik ben een leeuw en ik heet Lion!”, klinken de stemmen van de kinderen en m’n vader. Ik kijk met slaperige oogjes de kamer rond, de houten planken herinneren me eraan dat we in een vakantiehuisje zitten. Judie snurkt zachtjes en ik hoop dat ik haar niet wakker zal maken. Koffiegeur vermengt zich met de geur van Brinta, en mijn rommelende maag vraagt zich af hoelaat het is. Ik werp een blik op m’n horloge. De wijzers geven 10 uur aan, prima tijd om wakker te worden. Tegelijkertijd besef ik me dat het eigenlijk niets uitmaakt hoe laat het is. Ik hoef niks, er staat niets op de planning en ik heb geen verplichtingen. Met een glimlach blijf ik luisteren naar de gezellige geluiden, terwijl ik de warme dekens nog wat strakker om me heen sla. Thuis leven we op horloges en agenda’s, hier leven we in het ritme van de rust…

Nou ja, rust? Tien mensen aan een ontbijttafel van één vierkante meter, waarvan er minstens vijf mensen duidelijk geen last hebben van een ochtendhumeur of van het ik-moet-rustig-wakker-worden-syndroom, zorgt voor een ontbijttafel waar iedere centimeter gevuld is met brood, beleg, bestek, bordjes, papborden, thee, koffie, liedjes, grapjes, gelach en geschreeuw. Gideon eet hagelslag met brood, in plaats van brood met hagelslag. Als z’n vader er iets van zegt, kijkt hij hem vastberaden aan. “Vandaag mag ik dat, want ik ben het zonnetje van de dag!” Oja, dat is waar ook. Ik denk terug aan gisteravond, een spelletjesavond waar de activiteiten van het uitbeeldspel “eerste zin, laatste zin” naar “zakdoekje leggen” gingen. We hadden veel lol, bij het spel “de zoemer” ging m’n vader opeens grasmaaien in de sneeuw, bij “eerste zin, laatste zin” werd de siameze tweeling van Judie en ik van elkaar afgehakt, en kregen Joop en Judie last van de kikiwiki. Bij “zakdoekje leggen” zong iedereen, inclusief de vaders, op zijn allerhardst het uiterst hippe liedje, en bij "verstopppertje in het donker met dierengeluiden" deed mijn moeder een kotsende otter na. Bij het spel waarbij iedereen achterelkaar één woord zei, kwam er een verhaal uit als “Op een dag werd Pietje depressief. Zijn oma werd ernstig misselijk, want ze was zwanger. Maar ze stapte van een molen en belandde in bad. Het bad ging heen en terug en ze nam zwangersschapspillen.” Behalve ontzettend hard gelachen, hebben we ook een goed idee bedacht. Iedere dag is iemand anders het zonnetje van de dag. Diegene wordt in het zonnetje gezet, wordt een beetje verwend, krijgt extra aandacht, mag zeggen wat we gaan doen en hoeft bijvoorbeeld niet af te wassen. Bovendien ligt er de hele dag op de tafel een blaadje met zijn of haar naam erop. Iedereen mag er iets positiefs opschrijven over diegene. Super!  


(-) 


Dinsdag 9 augustus:


(-)
Op het plein midden in het centrum prikkelen de gezellige klanken van het stadje, het geroezemoes op de terrassen, de geur van eten en de warmte en het licht van de zon m’n zintuigen en komt ook het vakantiegevoel binnen. De 4 dochters gaan op koopjes jacht en we vinden een goedkoop winkeltje waar ik een prachtige ring en zonnebril nummer 5 koop. We slenteren nog wat door het stadje heen, maken wat foto’s, doen boodschappen en stappen dan weer in de auto op weg naar ons persoonlijke uitzicht in de koudere hoogten.

Sietske, ik en Judie in Brig. 

Woensdag 10 augustus:

-Hier heb ik gekozen om te beginnen met een beschrijving voordat ik het onderwerp wat ik beschrijf benoem.-

“Met z’n allen op degene die nog het minst nat is!” De lucht is vol strijdkreten, rondvliegend water en warme zonnestralen. De temperatuur is zelfs hier op 1600 meter hoogte boven de 20 graden gestegen. De waterflesjes worden uit de kast gehaald, emmers water gevuld ; het is tijd voor een watergevecht. Terwijl de ouders zwoegen in de warme zon om naar Unterbach en weer terug te wandelen, hebben de kids voor relaxen gekozen. We beginnen de dag met 4 powerbabes die de stijle afdalingen (‘eitje!”) en de nog stijlere stijging (“Dit is zwaarder dan ik dacht!” –hijg hijg-) trotseren in een poging om onze conditie te verbeteren. Hardlopen in de bergen blijkt toch heel anders te zijn dan in ons vlakke kikkerlandje. Met de stijging van de temperatuur komt ook de stijging van ons vakantiegevoel. 

Deze powerbabes gingen hardlopen.

Met de stijging van de temperatuur kwam ook een steiging van ons vakantiegevoel.

Vrijdag 12 augustus:

-Ik vind het altijd het lastigste om een verhaal te beginnen en te eindigen. Ik probeer zoveel mogelijk een 'rondje' te maken in m'n verhaal, zodat ik in het einde weer terug verwijs naar de titel, de inleiding of het begin van het verhaal. Dat is best lastig, maar hier is het gelukt.-

“Aaaaaaah!” Na de gil volgt een harde plons. Één voor één wordt het zwembad gevuld met lachende kinderen, enthousiast schreeuwend over de 182 meter lange glijbaan waar ze net vanaf gegleden zijn. We zijn in het Briger Thermaal Bad. Volgens de website is het “het leukste zwembad van Zwitserland” en nadat we het prachtige openluchtzwembad met onze eigen ogen hebben gezien, zijn we het daar helemaal mee eens. Maar liefst 5 zwembaden, waaronder een ‘gewoon’ baantjeszwembad, wildwaterbaan, sportbad, kinderbad en thermaalbad van 32 graden. We hebben van half 2 tot half 7 de tijd om ieder zwembad uit te proberen en te genieten van veel waterplezier.

(-)

Toen we rond een uurtje of 8 weer boven in de bergen bij ons houten vakantiehuisje aankwamen, konden we al onze verhalen vertellen, even eten en ’s avonds ontspannen een film kijken. Een film over reddingswaters die het woeste water als vijand moesten bestrijden. Die reddingwerkers hebben wij gelukkig niet nodig gehad, vandaag was het water gewoon onze vriend die ons veel plezier heeft bezorgt. 

Zondag 15 augustus:
-Hoe beschrijf je een spannende, ongewone of spectaculaire situatie op zo'n manier dat je lezer zich echt kan inleven? Ik heb hier gekozen voor een wat luchtige beschrijving.- 

“Niet naar beneden kijken, Eline! Gewoon voor je kijken en rustig  verder gaan,” klinkt de benauwde stem van m’n moeder. Natuurlijk kijk ik juist wel naar beneden. Eerst zie ik mijn stoere en ontzettend lelijke wandelschoenen. Daaronder zie ik een houten plank van ongeveer 30 centimeter. Niets aan de hand zou je zeggen. Maar daaronder zie ik een afgrond van minstens 35 meter langs rotswanden die stijl naar beneden gaan. Slik. Gelukkig heb ik geen last van hoogtevrees. Zo schuifel ik voetje voor voetje over de houten plank, op weg naar de veiligheid van het wandelpaadje 2 meter naast me.

Hoe ik op die houten plank boven een afgrond ben beland? Helaas is dat geen spectaculair, spannend verhaal. Het is gewoon een onderdeel van de ‘suonen’ wandeltocht die ik met m’n ouders en Joram het lopen ben. Wandelen hangt bij mij vaak samen met het woord ‘saai’, maar een wandeling met een enorm stijle afgrond minder dan een halve meter naast je is alles behalve saai.

Zie je dat kleine poppetje daar? Dat ben ik. Zie je die afgrond onder mij? Die ging nog veel verder door.

1 stap verkeerd en je ligt 30 meter lager.

Woensdag 17 augustus:

-Een 'normaal' kort verslag. Dit laat wel zien dat een echt uitgebreid beschreven verslag wel 10x zo leuk is om te lezen toch?- 

We vertrokken vanochtend vroeg naar Visp, om daar even te winkelen. De zon deed goed haar best, het was 33 graden! Heerlijk zomerweer, zo hoort de zomervakantie te zijn. Daarna hebben we gezwommen in het leukste zwembad in Brigerbad. Deze keer was het nog leuker dan de vorige keer omdat het zo’n lekker weer was. De vorige keer scheen de zon ook, alleen toen achter de wolken. Toen we ’s avonds weer thuis kwamen, zaten de de pizza’s al in de oven en boven het vuur…

1 van de leukste dagen van de vakantie! :D

Donderdag 18 augustus:

Het is 4 uur, de tuin ligt bezaaid met matrassen, tuinstoelen, handdoeken, kussens, kleedjes en een opklapbed. Op de tuintafel ligt chocola, chocoladenootjes, een spiegel, nagellak, make-up, maskertjes en een bananenprutje wat moet doorgaan als een maskertje. Er lopen/praten  6 dames door elkaar heen, allemaal zonder make-up en hun haar met een haarband naar achter geschoven. De meiden middag kan beginnen. Het was eerst de bedoeling dat het een ladies night werd, en ik moet toegeven dat het de meest originele ladies night ooit is. Midden op de dag, in de zon en in de tuin (we hopen maar dat de buren niet langs lopen). Maar gezellig is het zeker. Als we de gezichten van de moeders besmeuren met een prutje van honing met klonten banaan is de hilariteit helemaal compleet.

(-)

Met mascara op de wimpers en blush op de wangen, beginnen we met z’n allen met koken. Paprika’s snijden, speklapjes braden, kip kruiden, groentes koken, soep opwarmen, pizza’s in de oven doen, aardappelpuree maken, tafel dekken, kaarsjes aansteken, stoelen sjouwen; iedereen heeft een taak. De geur van gebraden kip vult de keuken en vertelt ons dat het tijd is om aan tafel plaats te nemen. Het is tijd om te smullen!

Vrijdag 19 augustus:

Als alle ramen zijn gelapt, alle vloeren geveegd, gezogen en gedweild zijn, de kasten zijn opgeruimd, het vuilnis is weggebracht, de badkamers zijn geschrobt en de auto’s zijn ingepakt, ploffen we neer aan de tuintafel om daar een taart te eten. Daarna maken we nog een kleine wandeling met z’n allen onder de sterrenhemel, vol sterren die in ons drukbevolkte en felbelichte Nederland nauwelijks te zien zijn. We bespreken hoe leuk iedereen de vakantie vindt en hoe jammer we het vinden dat we morgenochtend om 5 uur weer naar ons normale leventje in Nederland terugrijden. Maar of we het nou leuk vinden of niet, onze werk- kerk- en schoolactiviteiten, onze vrienden, onze huizen en onze stad staat op ons te wachten. We ademen nog één keer diep de frisse, zuivere berglucht in en stappen dan in ons bed, want de wekker gaat morgen helaas heel erg vroeg…