Verhaal: Het meisje en ik (1)

Lieve allemaal,

Wat veel mensen niet van mij weten, eigenlijk niemand, is dat ik (nog steeds) heel erg leuk vind om verhalen te schrijven. Ik wilde eigenlijk altijd een schrijfster worden later, maar ik ben nogal vaak gewisseld van "ik wil later als ik groot ben ... worden''. Op dit moment wil ik creatief therapeut worden. Maar dat verhalen schrijven zitten er nog steeds in.
Laatst kreeg ik weer zo'n aanval, en dit is er uit voort gekomen:
Het is een best lang verhaal, dus er komt telkens een vervolg.. dat houdt het 'spannend'..

Deel 1 van: Het meisje en ik:

Het was op een dinsdag ochtend…
Ik was nog jong, dun en vooral erg kwetsbaar. Maar ik was op de plek waar ik de rest van m’n leven zou doorbrengen, dicht bij het huis van de Wierdos. De ouders keken bezweet naar mij, in hun ogen las ik trots en tevredenheid, ze waren blij met mij, ik was welkom. Ik wist toen nog niet dat ik enorm zou gaan groeien, van kwetsbaar, dun en klein, tot een sterk, stevig en groot schepsel.
Een aantal jaarringen later, veranderde mijn leven voorgoed…

Het begon allemaal op die ene bewuste nacht.
Ik werd wakker gemaakt door de felle buitenlamp in mijn ogen. Het eerste wat tot me doordrong was gegil, geschreeuw en chaos. Ik vroeg me af waar ze zo laat zo’n heisa over maakten. Hoe graag ik het ook wou weten, ik kreeg er geen hoogte van en besloot om me er niet druk over te maken. Ik ging weer slapen.
Ik wou dat ik dat niet gedaan had...
Dan had ik misschien beter begrepen waar ze vandaan kwam, want dat is het enige wat ik nog niet van haar weet…
Terug naar die bewuste nacht, of beter gezegd die bewuste ochtend. Hoe me het is gelukt om door te slapen in de herrie weet ik nog steeds niet, maar op de een of andere manier werd ik die ochtend uitgerust wakker, een ochtend als alle anderen. Dacht ik tenminste.
En toen gebeurde het. De vrouw kwam strompelend naar buiten. Nog niet zo vreemd. Maar wat had ze in haar handen? Langzaam kwam de vrouw dichterbij en ging bij me zitten.
Eindelijk kon ik zien wat ze in haar handen had…

Een prachtig, roze, klein, kwetsbaar kindje, slapend met haar prachtige hoofdje tegen de borst van de moeder. Ik kon m’n ogen niet van haar af houden, ik was verkocht. Ik had nog nooit zo’n mooi mensenkindje gezien en ik wist dat mijn leven voor altijd veranderd was.

--

Het meisje groeide goed en dat kan ik weten, want ik hield haar goed in de gaten. Ik zag haar kleur veranderen, van roze naar blank. Ik zag haar oogjes steeds vaker open gaan en verwonderd naar de mooie buitenwereld kijken. Ik zag hoe ze steeds meer begon te bewegen, met haar groter en sterker wordende armpjes en beentjes. Ik was de eerste tegen wie ze aan zat, en de eerste waar ze zich aan pijn deed. Ik zag hoe ze zich op haar buikje vooruit schoof, om uiteindelijk er achter te komen dat kruipen toch wat sneller gaat. Ik zag haar de eerste stapjes zetten, ik was de houvast voor het kleine moppie. Haar eerste woordjes zei ze tegen mij en haar derde woordje was mijn naam.

Ik zag hoe ze de woordjes tot hele zinnen maakte, en de zinnen tot hele verhalen, vrolijk kletsend tegen haar moeder aan. Ik zag hoe de voorzichtige stapjes veranderden in grotere, stevige, snelle passen, rennend door de tuin. Zij groeide op, ik groeide op, samen groeiden we, samen werden we groter, sterker en beter. En ik week niet van haar zijde.

Als haar ouders geen tijd voor haar hadden, rende ze naar mij toe en ging bij mij zitten. En soms, heel soms, praatte ze tegen mij. Ze vertelde dingen, waarvan ik wist dat ze die nog niet tegen haar moeder had gezegd. Ze ging tegen me aan zitten, en sloeg op de mooiste momenten zelfs haar armpjes om mij heen. Op die momenten wist ik weer waarom ik hier neer geplant was en voelde ik me dolgelukkig.

-Wordt vervolgt-

Liefde, Eline