Een heftige dag
Dag 7 in het kort:
Vandaag was een hele heftige dag. We gingen op bezoek bij Nairobits, een school waar de leerlingen worden opgeleid als webdesigner en zo een kans krijgen op een beter leven. We werden rondgeleid in het prachtige Artcentre, maakten samen met de leerlingen een poster met Photoshop en we kwamen erachter dat die leerlingen helemaal niet zoveel verschillen met ons. We hebben door de sloppenwijken van Nairobi gelopen, waar kleine kinderen in de viezigheid stonden en ons met grote ogen aankeken en vroegen: ‘How are you?’. Die hele sloppenwijk was één groot open riool! Heel erg heftig. We besloten de dag met een voetbalwedstrijd, waarbij ik (als groot voetbaltalent) lekker aan de kant heb toegekeken met twee lieve kleine meisjes op m’n schoot. En terwijl ik zachtjes “Vader Jacob” met ze zong, besefte ik dat zij veel beter verdienen dan de omstandigheden die ik vandaag gezien heb…
Dag 7 in detail: Hoop in een hopeloze omgeving.
Ik word wakker met twee gedachtes; ‘Yes, ik voel me weer beter!’ en ‘Vandaag wordt een hele belangrijke dag.’ En daar bleek ik gelijk in te hebben. Een paar uurtjes later sta ik met Lynne en Josephine in het prachtige Artcentre van Nairobits. Nairobits is een project waar de leerlingen worden opgeleid als webdesigner, en het hele centrum is dan ook één grote kunstzinnige bende. Moet je net mij hebben, dat vind ik natuurlijk helemaal geweldig. Ze laten me prachtige schilderijen en kunstwerken zien die de studenten daar gemaakt hebben. Wat een talent!
REAL MEN RESPECT WOMEN!
De sportruimte voor de jongens
Wanneer we verder lopen en beginnen aan onze wandeling door een sloppenwijk van Nairobi, wordt mij heel duidelijk hoe hard er goede organisaties als Nairobits nodig zijn. En hoe dankbaar ik kan zijn dat we geld mogen ophalen voor Edukans, een partner van Nairobits. Iedereen heeft wel eens op de televisie schrijnende beelden gezien van krotjes, sloppenwijken en kinderen die de deze plek hun thuis moeten noemen. Maar nu loop ik er door heen, en komt het dichterbij dan de wondere televisietechniek ooit had kunnen brengen. Ik zie een krot met een bordje hotel, midden in de wijk. Ik ruik de stank, want het kleine stroompje water dat door de sloppenwijk loopt wordt gebruikt als open riool.
Een hotel midden in de krottenwijk
Sloppenwijk.(not made by me)
Kleine kinderen, van een jaar of 4, 5, die bij ons in Nederland nu veilig in de kleuterklas leren hoe je je schaar in het vouwblaadje moet zetten, staan hier met grote ogen ons aan te staren en pakken ons met hun kleine, vieze handjes vast en vragen ‘How are you?’. Hoe het met óns gaat? Met óns, mensen die een hele dag chagerijnig kunnen zijn als hun auto pech heeft, mensen die zich druk maken over de kleur schoenen die ze dragen, mensen die verplicht moeten worden om naar school te gaan, omdat ze anders niet willen, mensen waarvan een van de grootste problemen overgewicht is? Hoe gaat het met ons? Hoe gaat het met jóu? Met jou klein, lief kindje, met je afgesleten schoentjes in het vuilnis, met je dunne handjes die je honger verraden, met je oogjes opkijkend naar ons rijke witten, oogjes die me vertellen dat je al heel wat hebt meegemaakt. Hoe gaat het met jóu?
Sloppenwijk. (not made by me)
Bij iedere stap die ons verder in de sloppenwijk brengt, dreunt harder en harder in mijn hoofd; ‘Dit hoort niet. Dit is niet eerlijk. We moeten iets doen. Dit hoort niet. Dit is niet eerlijk. We moeten iets doen.’ Eenmaal helemaal boven aan de heuvel en dus aan het eind van de sloppenwijk gekomen, zien we een kraan, zonder nut of functie. Later hoorde ik dat die kraan, inclusief schoon leidingwater, daar door de overheid was neergezet, om de inwoners van de wijk te drinken te geven. Maar een man in de wijk heeft de waterleiding afgetapt, en verkoopt nu het schone water aan de mensen in de wijk. De mensen kunnen niet anders dan ermee akkoord gaan, zonder water gaan ze dood, politie is corrupt en ziet het verschil niet tussen slachtoffers en daders, iedere inwoner van de sloppenwijk is voor hen een dief. De man die het water aftapt lijkt nu misschien een harteloos schepsel, maar misschien is dit wel zijn enige manier om in leven te blijven, zijn enige manier om aan een bron van inkomsten te komen. Zo’n klein voorwerp als een kraan, maar toch heel belangrijk, is een overduidelijk voorbeeld van de wetteloosheid en levenssituatie van de inwoners uit deze sloppenwijk.
Pas als je hebt gemerkt hoe hopeloos de situatie is, besef je hoe hard er hoopgevende organisaties en mensen nodig zijn. Ik heb gemerkt hoe hopeloos de situatie in de sloppenwijk is en ik besef hoe belangrijk de hoopgevende organisaties als scholen en Nairobits zijn…
Laten we alle kansen grijpen om voor hen hoopgevend te zijn!
Dag 7; Een dag waar zowel hoop als hopeloosheid heel duidelijk werd.
-Steun onderwijs, investeer in de toekomst; http://www.edukans.nl/-
Super mooi geschreven Eline,
BeantwoordenVerwijderennu ik dit lees wil ik gewoon weer terug!
Ik mis het, heel Kenia.
Kuskus, Rosan
-via Hyves.nl-